Het vuur werd aangemaakt met baggerturf en houtspaanders en de bakplaat gereinigd met de zool van een oude klomp (een nieuwe was te duur!) en een krant. De kunst is het poffertjesbeslag noch te lang (gortdroog) noch te kort (kleffe hap) in de kuiltjes te laten garen.

De “echte” poffertjesbakker dient ze daarna op op een stenen bordje, met een klont boter en ruim bestrooid met poedersuiker. (Een goed poffertje verdient geen plastic of kartonnen bordje!) Verder kan je het zo gek maken als je wilt. Poffertjes met likeur, met aardbeien en slagroom, met boerenjongens (rozijnen op brandewijn) en wat al niet meer. De puriteinen onder de poffertjesbakkers zullen echter gruwen van dit nieuwerwetse gedoe.